Vorige week werd Nanko door mijn broer naar mijn werk gebracht. Ik had een halve dag vrij genomen en ging dus samen met Nanko de tram nemen om naar de auto te gaan.
Nanko kiest een mooi plekje uit aan het raam (waar hij helemaal niks door ziet omdat de tram ondergronds rijdt) en vindt het zoals steeds geweldig om met een tram te mogen meerijden. Enkele haltes nadat wij opgestapt zijn, stapt er meer volk op en zoals een welopgevoede mama betaamt, neem ik mijn kind op schoot om plaats te maken voor anderen die willen zitten. Naast ons neemt een man plaats van zeer gezegende leeftijd. Hij glimlacht naar Nanko en naar mij en naar nog een kindje dat en beetje verderop staat. Op zijn schoot houdt hij een boodschappentas.
Even later vraagt hij aan Nanko of Sinterklaas al was langsgeweest. Nanko schudt van nee waarop de oude man verdergaat dat hij Sinterklaas was tegengekomen en dat hij hem gezegd had dat hij de brave kindjes die op de tram zaten iets mocht geven, waarop hij een zak letterkoekjes uit zijn boodschappenmand tovert. Nanko zijn oogjes werden groot en hij stamelt danku meneer.
Ik bedenk bij mezelf wat ik hier nu mee moet, want zomaar koekjes aannemen van wildvreemde mannen is niet echt een goed idee. Ik besluit mijn enige bestaande neurose te laten varen en laat mijn kind een paar koekjes eten (voor de veiligheid eet ik er zelf ook een paar ;)).
Huisvrouw en andere neurotische mensen, vooraleer u gillend wegrent: de zak is leeg en iedereen leeft nog.
Er bestaan dus nog echt goeie mensen op de wereld ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Oooh wat schoon! Waarom zijn we toch zo wantrouwig soms? Zulke dingen moet je met beide handen aangrijpen. En al zeker als het om een zak letterkoekjes gaat ;-)
En dan noemen ze mij neurotisch, tssss. Natuurlijk moet je dat aanpakken vrouw!
Een reactie posten